Jednym z najbardziej niestabilnych i wybuchowych regionów kryzysowych świata jest dziś bez wątpienia Bliski Wschód. Rozpoczęcie konfliktu na Bliskim Wschodzie datuje się najpóźniej na rok 1948, kiedy to utworzono państwo Izrael. Do dnia dzisiejszego nie osiągnięto żadnego rozwiązania tego konfliktu mimo wielu prób mediacji ze strony międzynarodowej. W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku podejmowano wiele inicjatyw, służących rozwiązaniu konfliktu bliskowschodniego. Najważniejsze z tych inicjatyw to postanowienia konferencji w Madrycie z 1991 r., oświadczenie z Oslo z 1993 r. oraz spotkanie przewodniczącego OWP Yasira Arafata z premierem Izraela Edhudem Barakiem z 2000 roku, do którego doszło z inicjatywy Billa Clintona w Camp David. Podczas spotkań w Madrycie i Oslo osiągnięto pierwsze zadawalające wyniki, jednak spotkanie, które przeszło do historii jako Camp David II , zakończyło się raczej fiaskiem i nie przyczyniło się w żaden sposób do odprężenia. Po spotkaniu tym nastąpiła wręcz eskalacja konfliktu, we wrześniu roku 2000 ogłoszono intifadę Al-Aksa, a od tego czasu aż po dzień dzisiejszy dialog między stronami konfliktu jest niemal niemożliwy. Klimat polityczny w regionie determinowany jest przez wzajemne obwinianie się oraz nieufność zarówno po stronie izraelskiej jak i palestyńskiej. Najnowsze wydarzenia, a w szczególności wojna w Libanie, która miała miejsce w roku 2006, oraz faktyczny podział terytoriów Autonomii Palestyńskiej na strefy wpływów Fatah i Hamas oraz coraz częściej i wyraźniej artykułowane groźby z Teheranu pod adresem Izraela doprowadziły do dalszego pogorszenia i tak już trudnej sytuacji.
Ta fundamentalna utrata zaufania między stronami konfliktu może być załagodzona wyłącznie przez zaangażowanie polityczne stron trzecich. W takiej sytuacji niezbędne jest długotrwałe zaangażowanie międzynarodowe, które to zaangażowanie stanowiłoby otwarcie politycznej perspektywy dla obu stron oraz gwarancję faktycznego przełożenia planów w czyny. Jednak dalej trudno się oprzeć wrażeniu, że utrzymująca się przemoc i wszechobecny język wojny sprawiają, iż wszelkie próby załagodzenia konfliktu są bezskuteczne. Interwencja stron trzecich, która jest nieunikniona, wymaga zatem nowych pomysłów, które nie ograniczałyby się jedynie do zajmowania stanowiska pośredników.
Spis treści
- Wprowadzenie
- Wspólnie, ale każdy w swoim imieniu
- Stan obecny i perspektywy na przyszłość
Cele i główne tematy
Niniejsza praca stanowi analizę roli polityki zagranicznej Unii Europejskiej w konflikcie na Bliskim Wschodzie. Autor skupia się na ewolucji stanowiska UE wobec poszczególnych stron konfliktu oraz na stopniu świadomości Unii co do jej potencjalnego wpływu na sytuację w regionie. Praca omawia również kluczowe instrumenty polityki bliskowschodniej UE, takie jak Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa oraz Partnerstwo Europejsko-Śródziemnomorskie.
- Rola Unii Europejskiej w konflikcie na Bliskim Wschodzie
- Stanowisko UE wobec stron konfliktu
- Wpływ UE na sytuację na Bliskim Wschodzie
- Kluczowe instrumenty polityki bliskowschodniej UE
- Odpowiedzialność historyczna Europy za region Bliskiego Wschodu
Podsumowania rozdziałów
Wprowadzenie
Rozpoczynając od prezentacji Bliskiego Wschodu jako jednego z najbardziej niestabilnych regionów świata, autor opisuje konflikt izraelsko-palestyński i jego korzenie w roku 1948. Podkreśla brak rozwiązania konfliktu mimo licznych prób mediacji, analizując znaczenie kluczowych wydarzeń takich jak konferencja w Madrycie, oświadczenie z Oslo i spotkanie w Camp David. Autor wskazuje na pogłębiające się napięcia i brak dialogu między stronami konfliktu, a także na znaczenie zaangażowania stron trzecich w łagodzeniu sytuacji.
Wspólnie, ale każdy w swoim imieniu
Rozdział ten omawia zarzuty wobec UE dotyczące jej ograniczonego zaangażowania politycznego na Bliskim Wschodzie. Autor analizuje kluczowe instrumenty polityki bliskowschodniej UE, takie jak Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa oraz Partnerstwo Europejsko-Śródziemnomorskie, podkreślając ich złożony charakter i wzajemne powiązania. Autor omawia również cele polityczne UE w regionie, w tym zagrożenia bezpieczeństwa związane z separatystycznym islamizmem, przestępczością zorganizowaną i nielegalną emigracją. Dodatkowo analizuje odpowiedzialność historyczną Europy za Bliski Wschód, podkreślając wpływ kolonializmu, wojen światowych i holokaustu na obecną sytuację.
Słowa kluczowe
Główne słowa kluczowe i tematy pracy to: polityka zagraniczna UE, Bliski Wschód, konflikt izraelsko-palestyński, Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa, Partnerstwo Europejsko-Śródziemnomorskie, odpowiedzialność historyczna, zagrożenia bezpieczeństwa, separatystyczny islamizm, przestępczość zorganizowana, nielegalna emigracja.
- Citar trabajo
- Mathias Kunze (Autor), 2008, Rola polityki zagranicznej UE na Bliskim Wschodzie, Múnich, GRIN Verlag, https://www.grin.com/document/89019
